W trasie towarzyszyli mi koleżanka, kolega i roje złośliwych komarów. Te ostatnie, na szczęście nie przez cały dzień, tylko na noclegach nad Wisłą. To była wyprawa kolejnym odcinkiem trasy wzdłuż królowej polskich rzek (1047 kilometrów) i jednocześnie najdłuższej rzeki wpadającej do Morza Bałtyckiego. Przejechaliśmy ostatni i zarazem najdłuższy fragment pomiędzy Krakowem a Toruniem. Pozostałe odcinki tej długiej trasy przejechałem w poprzednich latach, niekiedy samotnie. Łącznie wzdłuż Wisły przejechałem ponad 1700 km, ponieważ w jej dolnym biegu – między Ciechocinkiem a Zatoką Gdańską - jechałem prawym i lewym brzegiem. Lipcowa pogoda zmienną była, przeważnie doskwierały upały, ale zdarzały się również deszcze i burze. Na szczęście nie zatrzymywały nas na dłużej w jednym miejscu.

Nie od razu Kraków zbudowano, więc i my nie zakładaliśmy, że go zwiedzimy w całości. Bywałem tam i zwiedzałem miasto kilkakrotnie, począwszy już od wycieczek szkolnych. Zwiedziliśmy za to dokładnie dawną żydowską dzielnicę Kazimierz. Gdyby nie samochody na zdjęciach i ich polskie tablice rejestracyjne, można by pomyśleć, że to inny kraj i inne czasy. Znakomity klimat lat przedwojennych. Ciasne uliczki, synagogi udostępnione dla turystów, małe restauracyjki ze stolikami na wąskich chodnikach. Historyczne napisy w języku jidysz nad stylowymi wejściami do sklepów i kafejek. Nawet ogrodzenia skwerów mają motywy siedmioramiennych kandelabrów – menora - symbolu Izraela.

Z czasem ruszyliśmy z biegiem rzeki. Szumnie zapowiadana w mediach Wiślana Trasa Rowerowa, którą zainicjował nawet Prezydent RP, pozostała w sferze projektu. Na razie jest tu klepisko. Lepiej jest jedynie między źródłami Wisły a Krakowem. Tu na na niektórych odcinkach biegnie prawdziwa ścieżka rowerowa. Ścieżka, a nie tylko wytyczona trasa. Inaczej wygląda nie zapowiadana tak szumnie i z takim wyprzedzeniem wschodnia trasa rowerowa Green Velo (kto wymyślił taką nazwę polskiej trasy?) Ona powstała szybko z zachowaniem wysokich standardów. Jechało mi się nią bezpiecznie.

Staraliśmy się jechać wzdłuż Wisły, najbliżej jak można,

W Baranowie Sandomierskim byliśmy w pięknym i zadbanym pałacu. Największe wrażenie zrobiła na nas podziemna sala tortur, po której oprowadzała nas przewodniczka w sukni z epoki, nie szczędząc szczegółów kaźni. Przed Tarnobrzegiem mogliśmy wreszcie popływać w Jeziorze Tarnobrzeskim, dawnym wyrobisku górniczym. Przez miasto przeprowadzili nas do kolejnego promu dwaj napotkani kolarze. Dzięki nim trasę pokonaliśmy ścieżką rowerową, a nie zatłoczonymi ulicami.

Przepiękny historyczny Sandomierz zwiedziliśmy szlakiem

Kolejnym miejscem, gdzie spędziliśmy więcej czasu, był oczywiście

Następnie zwiedziliśmy Puławy leżące na skraju Małopolskiego Przełomu Wisły. Najbardziej okazały jest pałac Czartoryskich, wzniesiony pierwotnie przez Lubomirskich według barokowego projektu Tylmana z Gameren w latach 1676 - 1679. Do dzisiaj z tamtej budowli pozostało przyziemie od strony Łachy Wiślanej i sień na parterze za wejściem głównym. Zmieniając brzeg z lewego na prawy i odwrotnie, często korzystaliśmy z mostów. Niektóre z nich niedawno oddano do użytku i zastąpiły malownicze promy. Pewną odmienność stanowiły owe przeprawy promowe, w większości płatne od 2 do 5 złotych za rowerzystę i jego pojazd.

W ten sposób dojechaliśmy do miejsca innego, niż dotychczas spotykane, do miejscowości Gołąb. Tu mieści się prywatne muzeum rowerów, które zorganizował były nauczyciel, zbierając prace dyplomowe swoich uczniów. Były to właśnie rowery lub konstrukcje roweropodobne, przeważnie dziwaczne. Trudno było nimi jeździć, dostarczały wiele emocji i śmiechu. Był nawet rower napędzany wałem kardana z przekładnią kątową, jak w niektórych motocyklach. Właściciel jest na tyle znany, że nawet znalazł się na znaczku pocztowym. Na rowerach to on się zna, natomiast nie ma zielonego pojęcia o pogodzie. Staraliśmy się przyśpieszyć prezentację sprzętu, bo od zachody zza Wisły, nadciągała czarna złowieszcza chmura. Uspokajał nas jednak, że burze Wisły nie przekraczają. Co dziwne, we wsi taż tak mówiono. Może inne burze o tym wiedzą, ale dla tej rzeka nie stanowiła przeszkody. Ledwo opuściliśmy muzeum, pociemniało i zerwała się wichura. Źle to zapowiadało. Zaczęliśmy gwałtownie szukać schronienia, pędząc z wiatrem przez wieś, a za nami zrywane gałęzie. W małej wiosce trudno o dach, gdy już wszyscy pozamykali wrota. Gnaliśmy przed siebie niemalże na oślep. Wreszcie na końcu wsi trafiliśmy na przystanek autobusowy, nawet kompletny. Dawał skromne schronienie przed wichurą i ulewą. Gwałtowny front ucichł tak szybko, jak się pojawił, pozostawiając deszcz. Na szczęście gospodyni z pobliskiego gospodarstwa wykazała zrozumienie i w ogrodzie rozstawiliśmy namioty. Było chłodno i mokro, ale mieliśmy dach nad głową.

W Gołębiu znajduje się kościół pod wezwaniem św. Katarzyny i św. Floriana w stylu manierystycznym oraz domek loretański – kopia kaplicy z Loreto z ceramicznymi rzeźbami proroków, ufundowana przez Jerzego Ossolińskiego.

W stolicy spędziliśmy dwie noce pod dachem w zaprzyjaźnionych domach. Można było więc doprowadzić się do porządku i podładować wszystkie baterie, chociaż mnie w zasadzie prądu na wyjazdach nie brakuje, dzięki zmyślnemu urządzeniu i prądniczce w piaście rowerowej. Nie wdaję się w szczegóły zwiedzania miasta, ponieważ jeden z moich wcześniejszych wyjazdów z kolegami, poświęcony był dłuższemu pobytowi w Warszawie i na Mazowszu.

Potem był prawobrzeżny Czerwińsk z zabytkowym czynnym

Tutaj wreszcie wpadło mi w oko charakterystyczne brązowe oznakowanie Wiślanej Trasy Rowerowej. Lepiej późno niż wcale, mówi powiedzonko, ale to z pewnością nie dotyczy oznakowania tras rowerowych. Oznakowanie wyimaginowanej Wiślanej Trasy Rowerowej woła o pomstę do nieba.

Z wysokiego prawego brzegu, z miejsca po starym grodzie w Dobrzyniu nad Wisłą, rozlega się wspaniały widok na sztuczny zalew na środkowej Wiśle, tzw. Jezioro Włocławskie. Zalew powstał w 1970 roku ze spiętrzenia wód na zaporze wodnej we Włocławku. Rozciąga się w górę rzeki aż do Płocka. Zbiornik Włocławski jest największym pod względem powierzchni, sztucznym zbiornikiem w Polsce. Ma charakter jeziora rynnowego o długości 58 km i średniej szerokości 1,2 km. Tu spotkaliśmy małżeństwo płynące Wisłą swoim canoe, przez kilka dni. Właśnie robili zakupy i czekali, aż wiatr nieco osłabnie, bo obawiali się płynąć po szerokim sfalowanym zalewie, a wiało całkiem mocno. Nam wiatr też dawał się we znaki. Włocławek minęliśmy prawym brzegiem.